Welcome to The Gambia, the smiling coast of Africa
Door: Sanne Peters
Blijf op de hoogte en volg Sanne
30 Augustus 2015 | Gambia, Lamin
Welcome to the gambia, the smiling coast of Africa. De zin die elke Gambiaan tegen je zegt.
Daar zit ik dan, in het verre Gambia (wat op dit moment erg op Nederland lijkt qua weer), toch maar een blog te schrijven.
Afgelopen vrijdag was het dan zo ver, eindelijk weg! Bijna mochten we niet mee omdat wij geen visum hadden, maar uiteindelijk mochten we toch inchecken. Dit wel op eigen risico. Na een lange reis van ongeveer 7 uur, helaas hadden we nog een tussenstop, kwamen we aan bij Banjul airport. Jammer genoeg was het donker dus we konden niet veel zien. Wel hadden we gelijk door dat het erg warm was, vooral erg benauwd. De zweetdruppels bleven komen. Op het vliegveld werden wij eerst gescand, later bleek dat dit was om te kijken of wij geen ebola hadden. Daarna mochten we door de paspoort controle, erg spannend voor ons omdat wij natuurlijk op eigen risico zonder visum daarheen waren gevlogen, maar gelukkig we mochten doorlopen. Daar was dan de bagageband, met een hele hoop gambiaanse mannen die klaar stonden met een karretje om onze koffers te pakken, erg gastvrij die mensen. De koffers daarna nog een keer door de scan, dat was ook erg spannend door al de paracetamol die ik had meegenomen, maar ook hier gelukkig geen problemen. In de aankomst hal stond Annemieke ons op te wachten. Annemieke is de eigenaresse van het ziekenhuis, zij zal ons de komende tijd begeleiden. Zij was samen met Omar, iemand die voor ons veel gaat regelen en tevens gids is, en mr. Sekou, de taxichauffeur. We zijn snel naar de kliniek gereden, want daar stond een lekker koud biertje te wachten die wij allemaal wel verdiend hadden na een lange reis. We hebben wat informatie gekregen en zijn toen lekker naar bed gegaan. Benieuwd hoe Gambia er bij daglicht uitziet.
En dan wordt je wakker op zaterdag, dan komt het besef ineens, ik ben echt in Gambia en dit is mijn thuis voor de volgende 3 maanden. Snel eruit om te kijken hoe Gambia er bij daglicht uitziet. Om de kliniek staan allemaal compounds, hier wonen hele families. Ook hebben is de vuilnisbelt naast de kliniek, die ruikt ook niet altijd fris, en het valt op dat de mensen hierop lopen. Ze zijn dan opzoek naar spullen die ze misschien nog ergens kunnen gebruiken. Niet fris om te zien, maar hier is het normaal. Snel een ontbijtje naar binnen, gelukkig gewoon stokbrood met Gouda kaas en nutella . Toen was het tijd om de kliniek te gaan bekijken, ’s avonds zag het er van buitenaf erg luxe uit, maar de binnenkant is toch anders. Ze hebben wel veel, een apotheek, kinderafdeling, mannen-vrouwen afdeling, dokterskamer, lab. Maar alles is niet te vergelijken met in Nederland. Op dat moment krijg je wel de motivatie om echt te gaan helpen in de kliniek. Kennisgemaakt met wat verpleegkundige en 1 van de artsen. Toen was het tijd voor de lunch, deze wordt elke dag bereid door Lisa. De eerste lunch die ik hier in Gambia kreeg waren PANNEKOEKEN. Dit had ik dus niet verwacht. Na de lunch zijn we met Gert en Inge, de eigenaren van de stichting, Annemieke, Omar en mr. Sekou naar het tuindbouwproject gereden. Dit is ook een project vanuit de stichting. Het moet over 2 weken klaar zijn maar ik vraag me wel af of ze dit gaan redden… Daarna was het tijd voor wat praktische dingen, geld wisselen, sigaretten halen en een stekker kopen. Dit kan alleen niet in Lamin, hiervoor moesten wij naar Serrekunda, eigenlijk de grootste stad van Gambia maar niet de hoofdstad. Hier mochten wij niet alleen heen, wij zijn samen met Essa gegaan, ook een bekende van stichting. Geld wisselen met hem is ook handiger, krijg je toch meer dan als je alleen als toerist gaat. Toen was het al weer tijd voor het avond eten, ook nog vrij hollands, kip, boontjes en patatjes met Nederlandse mayonaise. Na het eten onze eerste tropische regenbui, dat gaat er toch iets heftiger aan toe dan in Nederland. Daarna vroeg naar bed, toch wel vermoeiend zo’n warme dag…
Ik dacht dat ik schrijven niet leuk vond, maar ik moet toegeven, het gaat mij best gemakkelijk af. Nu al weer zo’n heel stuk en dan moet de zondag nog komen. Ik was van plan om het maar één keer per week te doen maar ik denk dat ik dat misschien toch moet gaan aanpassen als het zulke lange verhalen worden.
Snel verder met vandaag, de zondag. Ik werd wakker en merkte gelijk dat een stuk lekkerder was dan gisteren, veel wind dus een stuk minder warm. Dit kan natuurlijk ook betekenen hier veel regen.. en ja dat was ook zo vandaag. Nadat wij vanochtend voor het eerst zelf brood hebben gehaald zijn wij een rondje gaan lopen door Lamin. Op zoek naar de school die ook bij de stichting hoort. Al vrij snel kwam er een dorpeling naar ons toe, we we’re his friends. Hij vertelde van alles en bracht ons bij de school. Op straat worden wij ‘tubab’ genoemd, dit betekend blanke. We hadden geluk dat de eigenaar van de school aanwezig was. We hebben kennisgemaakt en een rondje door het gebouw gelopen. Je ziet veel Nederlandse schoolspullen terugkomen in de lokalen. Over een maand zullen er 2 stagiaires komen die op deze school aan de slag zullen gaan. Vanuit de school zijn wij met onze nieuwe vriend naar een voetbalveld gegaan. Een echt voetbalveld is het niet, het bestaat uit zand, en de lijnen zijn gleuven die gewoon gemaakt zijn met de voeten. Een hoop kinderen waren daar bezig. Onze nieuwe vriend nodigde ons gelijk uit voor een wedstrijd die die middag plaats zou vinden. Eigenlijk wilden we toen naar huis lopen, maar Happy Masa had het zo druk met ons en wilde graag laten zien waar hij woonde, we hadden nog wat tijd over om mee te gaan. Onze eerste ervaring met een compound waar dus zo’n hele familie leeft. De familie was hartstikke enthousiast, we moeten ons vrij voelen om langs te komen. Happy masa wilde alleen maar op de foto met al zijn familie, Rosanne is zeker 30 foto’s rijker. Hij heeft ons laten zien hoe er gekookt werd, allemaal vrouwen rond een ketel, met een grote lepel. Ze hadden net kip klaargemaakt en wij kregen gelijk kip in onze handen gedrukt, ik moet toegeven, smaakte totaal niet verkeerd. Daarna nog wat sinaasappels uit de boom geslagen voor ons en toen mochten wij van hem gaan. We moesten ook wel want we hadden afgesproken om met Gert en Inge naar Senegambia te gaan. Senegambia ligt aan de kust en is eigenlijk het toeristische gedeelte. We zijn daar gaan lunchen bij een Nederlands cafeetje. Eigenlijk best erg als je nog maar 2 dagen weg bent. Daarom heb ik maar niet gelijk voor een broodje kroket gekozen. Omar was ook met ons mee, omdat hij gids is kan hij ons veel vertellen. Wij hebben ook besloten om, om het weekend een excursie te gaan doen. Deze verhalen volgen nog. Ondertussen kreeg Gert het idee om alvast iets van Gambia te laten zien. De visafslag in Tajin. Wij wilden dat wel. Het was ook gestopt met regenen dus waarom niet. Na een stukje rijden kwamen we aan. Inmiddels was het toch wel weer gaan regenen. Maar wat een verschil was dit alleen al met de compounds in Lamin. Een stuk armoediger. We stapten uit en het enige wat je rook was vis en een kampvuur lucht. Ze roken de vis zodat deze langer goed blijft en dan verkocht kan worden in andere delen van Gambia en ook Afrika. Wij zijn binnen wezen kijken in een rokerij. Duizenden droge vissen in een grote bak. Verder door de modder en de vissengraten kwamen wij aan bij het strand. Hier liggen honderden houten bootjes waar ze mee de zee op gaan. Allemaal super mooi geverfd. Zodra de bootjes aankomen bij de afslag wordt de vis gelijk verhandeld. Tientallen vrouwen staan daar te wachten met bakken om de vis mee te nemen (wel even grappig tussendoor, het regende heel hard, en het waaide ook hard, toen liet een vrouw haar bak vallen, die werd heel snel meegenomen door de wind. Dit was best een komisch gezicht). Mannen staan klaar met vrachtwagens om de vis te rijden naar de vrachtwagens. Of de vis gaat vers mee in de vrachtwagens of het wordt gerookt. Omdat het nog steeds slecht weer was besloten we maar terug te gaan naar Lamin. Wij wilden eigenlijk ook wel bij de voetbalwedstrijd gaan kijken. Gelukkig waren we op tijd terug. Snel naar de voetbalwedstrijd. Ons was niet verteld dat we een kaartje moesten kopen, eigenlijk wisten wij ook niet dat het een officiële competitiewedstrijd was. Gelukkig hadden wij geld bij ons, een kaartje kost omgerekend wel €0,20. We kwamen aan in de rust en het begon weer te regenen. Wij zijn snel onder de boom gaan staan. Honderden mensen langs de kant, tromgeroffel, veel kinderen, mensen die over de muur meekijken, super om een keer mee te maken. En ik moet toegeven, voetballen kunnen ze hier wel, de overtredingen zijn wel een stuk heftiger. Ze hebben wel een echte scheids en er worden wel gewoon kaarten uitgedeeld, naar mijn idee hadden dit er wel wat meer mogen zijn… Zodra er wordt gescoord rent al het publiek het veld op en springen ze allemaal op de scorende spelen. Geweldig om te zien. Dit deden ze ook toen de wedstrijd was afgelopen. Na de wedstrijd zijn we teruggegaan. Dat was het moment dat ik ben begonnen met deze blog, dat is zeker al een paar uur terug, ik ben nog steeds bezig. Tussendoor nog wel even een heerlijke maaltijd op van Lisa, noodles. We hebben wel gevraagd of ze volgende keer iets minder peper kan gebruiken… we zijn weer een paar flesjes water lichter.
Ik vind het nu wel weer genoeg geweest. Dat ik al zoveel kon schrijven over 2 dagen had ik niet verwacht. Morgen begin ik in de kliniek. Ik ben benieuwd wat ik daar allemaal ga beleven. Dat zullen jullie snel genoeg lezen!
Tot de volgende keer!
Daar zit ik dan, in het verre Gambia (wat op dit moment erg op Nederland lijkt qua weer), toch maar een blog te schrijven.
Afgelopen vrijdag was het dan zo ver, eindelijk weg! Bijna mochten we niet mee omdat wij geen visum hadden, maar uiteindelijk mochten we toch inchecken. Dit wel op eigen risico. Na een lange reis van ongeveer 7 uur, helaas hadden we nog een tussenstop, kwamen we aan bij Banjul airport. Jammer genoeg was het donker dus we konden niet veel zien. Wel hadden we gelijk door dat het erg warm was, vooral erg benauwd. De zweetdruppels bleven komen. Op het vliegveld werden wij eerst gescand, later bleek dat dit was om te kijken of wij geen ebola hadden. Daarna mochten we door de paspoort controle, erg spannend voor ons omdat wij natuurlijk op eigen risico zonder visum daarheen waren gevlogen, maar gelukkig we mochten doorlopen. Daar was dan de bagageband, met een hele hoop gambiaanse mannen die klaar stonden met een karretje om onze koffers te pakken, erg gastvrij die mensen. De koffers daarna nog een keer door de scan, dat was ook erg spannend door al de paracetamol die ik had meegenomen, maar ook hier gelukkig geen problemen. In de aankomst hal stond Annemieke ons op te wachten. Annemieke is de eigenaresse van het ziekenhuis, zij zal ons de komende tijd begeleiden. Zij was samen met Omar, iemand die voor ons veel gaat regelen en tevens gids is, en mr. Sekou, de taxichauffeur. We zijn snel naar de kliniek gereden, want daar stond een lekker koud biertje te wachten die wij allemaal wel verdiend hadden na een lange reis. We hebben wat informatie gekregen en zijn toen lekker naar bed gegaan. Benieuwd hoe Gambia er bij daglicht uitziet.
En dan wordt je wakker op zaterdag, dan komt het besef ineens, ik ben echt in Gambia en dit is mijn thuis voor de volgende 3 maanden. Snel eruit om te kijken hoe Gambia er bij daglicht uitziet. Om de kliniek staan allemaal compounds, hier wonen hele families. Ook hebben is de vuilnisbelt naast de kliniek, die ruikt ook niet altijd fris, en het valt op dat de mensen hierop lopen. Ze zijn dan opzoek naar spullen die ze misschien nog ergens kunnen gebruiken. Niet fris om te zien, maar hier is het normaal. Snel een ontbijtje naar binnen, gelukkig gewoon stokbrood met Gouda kaas en nutella . Toen was het tijd om de kliniek te gaan bekijken, ’s avonds zag het er van buitenaf erg luxe uit, maar de binnenkant is toch anders. Ze hebben wel veel, een apotheek, kinderafdeling, mannen-vrouwen afdeling, dokterskamer, lab. Maar alles is niet te vergelijken met in Nederland. Op dat moment krijg je wel de motivatie om echt te gaan helpen in de kliniek. Kennisgemaakt met wat verpleegkundige en 1 van de artsen. Toen was het tijd voor de lunch, deze wordt elke dag bereid door Lisa. De eerste lunch die ik hier in Gambia kreeg waren PANNEKOEKEN. Dit had ik dus niet verwacht. Na de lunch zijn we met Gert en Inge, de eigenaren van de stichting, Annemieke, Omar en mr. Sekou naar het tuindbouwproject gereden. Dit is ook een project vanuit de stichting. Het moet over 2 weken klaar zijn maar ik vraag me wel af of ze dit gaan redden… Daarna was het tijd voor wat praktische dingen, geld wisselen, sigaretten halen en een stekker kopen. Dit kan alleen niet in Lamin, hiervoor moesten wij naar Serrekunda, eigenlijk de grootste stad van Gambia maar niet de hoofdstad. Hier mochten wij niet alleen heen, wij zijn samen met Essa gegaan, ook een bekende van stichting. Geld wisselen met hem is ook handiger, krijg je toch meer dan als je alleen als toerist gaat. Toen was het al weer tijd voor het avond eten, ook nog vrij hollands, kip, boontjes en patatjes met Nederlandse mayonaise. Na het eten onze eerste tropische regenbui, dat gaat er toch iets heftiger aan toe dan in Nederland. Daarna vroeg naar bed, toch wel vermoeiend zo’n warme dag…
Ik dacht dat ik schrijven niet leuk vond, maar ik moet toegeven, het gaat mij best gemakkelijk af. Nu al weer zo’n heel stuk en dan moet de zondag nog komen. Ik was van plan om het maar één keer per week te doen maar ik denk dat ik dat misschien toch moet gaan aanpassen als het zulke lange verhalen worden.
Snel verder met vandaag, de zondag. Ik werd wakker en merkte gelijk dat een stuk lekkerder was dan gisteren, veel wind dus een stuk minder warm. Dit kan natuurlijk ook betekenen hier veel regen.. en ja dat was ook zo vandaag. Nadat wij vanochtend voor het eerst zelf brood hebben gehaald zijn wij een rondje gaan lopen door Lamin. Op zoek naar de school die ook bij de stichting hoort. Al vrij snel kwam er een dorpeling naar ons toe, we we’re his friends. Hij vertelde van alles en bracht ons bij de school. Op straat worden wij ‘tubab’ genoemd, dit betekend blanke. We hadden geluk dat de eigenaar van de school aanwezig was. We hebben kennisgemaakt en een rondje door het gebouw gelopen. Je ziet veel Nederlandse schoolspullen terugkomen in de lokalen. Over een maand zullen er 2 stagiaires komen die op deze school aan de slag zullen gaan. Vanuit de school zijn wij met onze nieuwe vriend naar een voetbalveld gegaan. Een echt voetbalveld is het niet, het bestaat uit zand, en de lijnen zijn gleuven die gewoon gemaakt zijn met de voeten. Een hoop kinderen waren daar bezig. Onze nieuwe vriend nodigde ons gelijk uit voor een wedstrijd die die middag plaats zou vinden. Eigenlijk wilden we toen naar huis lopen, maar Happy Masa had het zo druk met ons en wilde graag laten zien waar hij woonde, we hadden nog wat tijd over om mee te gaan. Onze eerste ervaring met een compound waar dus zo’n hele familie leeft. De familie was hartstikke enthousiast, we moeten ons vrij voelen om langs te komen. Happy masa wilde alleen maar op de foto met al zijn familie, Rosanne is zeker 30 foto’s rijker. Hij heeft ons laten zien hoe er gekookt werd, allemaal vrouwen rond een ketel, met een grote lepel. Ze hadden net kip klaargemaakt en wij kregen gelijk kip in onze handen gedrukt, ik moet toegeven, smaakte totaal niet verkeerd. Daarna nog wat sinaasappels uit de boom geslagen voor ons en toen mochten wij van hem gaan. We moesten ook wel want we hadden afgesproken om met Gert en Inge naar Senegambia te gaan. Senegambia ligt aan de kust en is eigenlijk het toeristische gedeelte. We zijn daar gaan lunchen bij een Nederlands cafeetje. Eigenlijk best erg als je nog maar 2 dagen weg bent. Daarom heb ik maar niet gelijk voor een broodje kroket gekozen. Omar was ook met ons mee, omdat hij gids is kan hij ons veel vertellen. Wij hebben ook besloten om, om het weekend een excursie te gaan doen. Deze verhalen volgen nog. Ondertussen kreeg Gert het idee om alvast iets van Gambia te laten zien. De visafslag in Tajin. Wij wilden dat wel. Het was ook gestopt met regenen dus waarom niet. Na een stukje rijden kwamen we aan. Inmiddels was het toch wel weer gaan regenen. Maar wat een verschil was dit alleen al met de compounds in Lamin. Een stuk armoediger. We stapten uit en het enige wat je rook was vis en een kampvuur lucht. Ze roken de vis zodat deze langer goed blijft en dan verkocht kan worden in andere delen van Gambia en ook Afrika. Wij zijn binnen wezen kijken in een rokerij. Duizenden droge vissen in een grote bak. Verder door de modder en de vissengraten kwamen wij aan bij het strand. Hier liggen honderden houten bootjes waar ze mee de zee op gaan. Allemaal super mooi geverfd. Zodra de bootjes aankomen bij de afslag wordt de vis gelijk verhandeld. Tientallen vrouwen staan daar te wachten met bakken om de vis mee te nemen (wel even grappig tussendoor, het regende heel hard, en het waaide ook hard, toen liet een vrouw haar bak vallen, die werd heel snel meegenomen door de wind. Dit was best een komisch gezicht). Mannen staan klaar met vrachtwagens om de vis te rijden naar de vrachtwagens. Of de vis gaat vers mee in de vrachtwagens of het wordt gerookt. Omdat het nog steeds slecht weer was besloten we maar terug te gaan naar Lamin. Wij wilden eigenlijk ook wel bij de voetbalwedstrijd gaan kijken. Gelukkig waren we op tijd terug. Snel naar de voetbalwedstrijd. Ons was niet verteld dat we een kaartje moesten kopen, eigenlijk wisten wij ook niet dat het een officiële competitiewedstrijd was. Gelukkig hadden wij geld bij ons, een kaartje kost omgerekend wel €0,20. We kwamen aan in de rust en het begon weer te regenen. Wij zijn snel onder de boom gaan staan. Honderden mensen langs de kant, tromgeroffel, veel kinderen, mensen die over de muur meekijken, super om een keer mee te maken. En ik moet toegeven, voetballen kunnen ze hier wel, de overtredingen zijn wel een stuk heftiger. Ze hebben wel een echte scheids en er worden wel gewoon kaarten uitgedeeld, naar mijn idee hadden dit er wel wat meer mogen zijn… Zodra er wordt gescoord rent al het publiek het veld op en springen ze allemaal op de scorende spelen. Geweldig om te zien. Dit deden ze ook toen de wedstrijd was afgelopen. Na de wedstrijd zijn we teruggegaan. Dat was het moment dat ik ben begonnen met deze blog, dat is zeker al een paar uur terug, ik ben nog steeds bezig. Tussendoor nog wel even een heerlijke maaltijd op van Lisa, noodles. We hebben wel gevraagd of ze volgende keer iets minder peper kan gebruiken… we zijn weer een paar flesjes water lichter.
Ik vind het nu wel weer genoeg geweest. Dat ik al zoveel kon schrijven over 2 dagen had ik niet verwacht. Morgen begin ik in de kliniek. Ik ben benieuwd wat ik daar allemaal ga beleven. Dat zullen jullie snel genoeg lezen!
Tot de volgende keer!
-
30 Augustus 2015 - 22:56
Henriette :
He Sanne,
Jeetjepietje wat n leuk verslag om te lezen,in 2 dagenheb je al veel gezien,wat n aardige mensen om je heen !! Ben al weer benieuwd naar je volgende verslag ! Veel succes morgen !! Gr Jet
-
30 Augustus 2015 - 23:07
Charlotte Lammerts :
Leuk om te lezen San! Veel plezier geniet ervan! X -
30 Augustus 2015 - 23:46
Jannemieke:
Je hebt al veel meegemaakt zeg, leuk om te lezen. Succes op je eerste werkdag, denk aan de handschoenen, XX -
31 Augustus 2015 - 07:40
Ester:
Super tof!! Ben benieuwd naar al jou verhalen! Xxxx, S! -
31 Augustus 2015 - 09:21
Madelon:
Wat leuk geschreven San en wat een avonturen al direct.
Ben benieuwd naar je volgende blog...
xxxx -
31 Augustus 2015 - 10:13
Yvette:
Jeetje San wat een verhalen en dat nu al na z'n korte tijd!! Heel veel plezier vandaag op je eerste dag!! Doe voorzichtig!! Ben benieuwd naar je vervolg!! Oh trouwens... heb je jas al aangehad hoor!! -
31 Augustus 2015 - 13:17
Melanie:
leuk om te lezen Sanne!
-
31 Augustus 2015 - 17:24
Janneke En Gerrit:
Hoi Sanne,
wat een verhaal en wat heb je al veel gedaan.Neem alles maar goed in je op, een ervaring rijker.Geniet ze.gr -
31 Augustus 2015 - 20:15
Oma, Opa:
Prachtig verhaal, wat heb je al veel meegemaakt en wat kan je goed schrijven. We zien belangstellend uit naar je verdere belevenissen. Veel succes -
03 September 2015 - 18:15
Joke Meijer:
Hoi Sanne,
gekukkig kon je zonder visum toch nog mee!
je hebt al veel gezien in twee dagen, best heftig, vooral de gezondheidszorg. Nu er lekker tegenaan en we blijven je volgen!
groet van Ton en Joke. -
05 September 2015 - 22:26
Monique:
Wat een verhaal leuk!!!
Maar je moet schrijfster worden -
06 September 2015 - 17:51
Judith:
Ha san, ik ben met je 2de verhaal begonnen om te lezen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
