Dear mr. President

Nu vliegt de tijd echt voorbij. Nog maar 2 weken. Ik merk dat, doordat het nog maar twee weken zijn, ik meer probeer te genieten van alles.

En dat heb ik ook zeker gedaan de afgelopen week. Ondanks de nachtdiensten heb ik flink wat gedaan overdag.

Zo heb ik van de week tijdens het consultatiebureau weer een hele hoop spullen uitgedeeld. Gert en Inge hadden een hoop baby kleding mee dus dit kon mooi weggegeven worden. Wat een chaos was dat weer. De vrouwen gingen bijna met elkaar op de vuist om een kledingstuk te bemachtigen. Het ging dan ook allemaal vrij snel. Op = op… Nu had ik zelf ook nog een hele hoop baby speelgoed. Alleen om dat weer tussen die vrouwen uit te delen leek ons niet heel handig. Dus zo slim als Marije, Jojanneke en ik waren, gingen we onder de boom bij de poort zitten. Verstopt voor alle vrouwen. Alleen de mensen die naar huis gingen zagen ons en kregen een allemaal wat van ons. Dit ging veel soepeler. Geen ruzies en een hele hoop blije kindjes.

Woensdag waren wij uitgenodigd door Gert en Inge voor een lunch bij Lamin Lodge. Maar een lunch zonder muziek is geen lunch hier. Dus behalve ons, hadden zij ook wat muzikanten uitgenodigd. Een djembe speler, een gitarist en een zanger. Een klein feestje tijdens de lunch dus. En natuurlijk moesten wij daar een klein dansje bij maken.
In het kader van extra genieten, vroeg Pien of ik mee terug wilden lopen ipv. met de rest mee terug te gaan met de auto. En natuurlijk zei ik daar geen nee tegen. Lekker een stukje wandelen en genieten van de omgeving.
Teruggekomen hadden we geen zin om weer te gaan luieren. Dus het was tijd om kleding, wat Pien
had gekregen, uit te gaan delen. Dit keer kozen wij ervoor om niet weer de mensen die wij al kenden
wat te geven, maar om op zoek te gaan naar de meest arme families van Lamin. Hierbij kregen wij
hulp van onze buurman Kalle, die iemand voor ons had gebeld om ons mee te nemen nar de arme
mensen. Het verschil tussen de wijken werd ons wel duidelijk. Waar wij mee naar toe werden
genomen waren ze wel een stuk armer dan bij ons in de wijk. Erg leuk om deze mensen ook blij te
maken met kleding.
Net toen wij al onze kleding hadden weggegeven kwamen wij onze buurjongen Ousman tegen met
zijn moeder (onze moeder hier in Gambia) en zijn broers. Zij waren onderweg naar het stuk
land wat zij hebben bij Lamin Lodge. Zij vroegen ons om mee te gaan, nou zoals jullie wel al weten,
Pien en ik zijn de beroerdste niet. Dus hup, gezellig met hun mee naar het land. Hier konden wij
natuurlijk niet alleen maar gaan toekijken. Dus handjes uit de zakken en meehelpen op het land. Ze
verbouwen hier zoete aardappel. Het was de bedoeling dat wij de aardappels water gaven. Dit gaat
natuurlijk niet zoals in Nederland met een tuinslang. Nee dit gaat echt op z’n Afrikaans. Ousman
stond bij de waterpunt met een touwtje en een jerrycan water omhoog te halen. Vervolgens goot hij
het in emmers en konden wij het weer verspreiden over de aardappels. Ik kan je vertellen, ondanks
de winter stond het zweet weer op mijn voorhoofd. Dat werken viel nog best tegen. Maar we
hebben wel weer een echte Gambia experience gehad. Ook hebben zij daar nog een rijstveld en
verbouwen ze nog wat ander gewassen. Erg leuk om daar een keer aan de slag te zijn geweest.
Toen was het wel tijd om weer richting huis te gaan, weer van Lamin Lodge naar huis lopen. We
hebben wat afgelopen die dag, maar dat is goed voor ons. Want volgens de buurman worden we
allemaal te dik….. Bedankt voor het compliment.

Donderdag was het tijd om mijn laatste competentie voor mijn stage af te sluiten. Een klinische
les/voorlichting geven over Hypertensie. Het is erg lastig om het personeel enthousiast te krijgen
voor een les. Maar als ze er eenmaal zitten zijn ze ineens heel leergierig. Ik was eerlijk gezegd best
een beetje bang. Een les geven over hypertensie in het Engels. Maar gelukkig was iedereen erg
enthousiast en bedankten zijn mij allemaal!
’s Avonds was het dan zover, mijn allerlaatste nachtdienst in Gambia… Gelukkig, in tegenstelling tot
de andere nachten, hadden we wel 2 patienten, waaronder ook wel een ‘leuke’ patient. Okee, leuk
mag ik het eigenlijk niet noemen, eerder interessant. Een meisje was gebeten door een schorpioen.
Ik kan je vertellen, ze verging van de pijn. Het geschreeuw ging echt door merg en been. James begon
snel met verdoven, en even schrokken Eline en ik. Hij zei namelijk dat dit het enige was wat hij voor
haar kon doen…. Maar gelukkig. Deze schorpioen had geen dodelijk gif maar doet iets met het
zenuwstelsel. Vandaar dat hij niks anders kon doen dan verdoven.

Vrijdag was stranddag en was het natuurlijk weer tijd voor een avondje uitgaan. Weer een gezellige
avond, ook omdat er een hoop Nederlanders waren die mee hadden gedaan aan de Dakar race.

Het weekend was erg rustig. Het enige uitstapje zaterdag was een wandelingetje naar de grote weg.
Maar dit wandelingetje was niet voor niks. De president zou namelijk langskomen via deze
weg. Hij was de afgelopen weken namelijk bezig met een tour door Gambia en nu onderweg naar
huis. Ik weet niet of jullie iets weten over de president in Gambia, maar hij is niet zoals in Nederland.
Van de week heeft hij per direct besloten het vrouwenbesnijdenis af te schaffen. Wel een goede
beslissing, maar het gaat soms niet helemaal zoals het hoort.
Hij had ook gezegd dat hij maandag langs zou komen, maar dat werd dinsdag, donderdag en
uiteindelijk zaterdag. Ook over de tijd waren er verschillende speculaties. Uiteindelijk zaten wij om 4
uur klaar langs de weg. Ons werd nog wel even duidelijk gemaakt dat wij wel moesten gaan staan als
hij langs zou komen, geen foto’s mochten maken en wij niet mochten bellen.
Speciaal voor hem was 1 weghelft afgesloten en stonden er een hele hoop mensen langs de weg. Na
ongeveer 2 uur wachten kwam er een beetje beweging op de afgesloten weghelft. Eerst auto’s met
politie en wat motoren die wat trucjes aan het doen waren. Daarna kwam er een heel gevolg met
een paar pick ups met daarop millitairen met wapens… Even kregen we het gevoel alsof we in een
oorlogsgebied waren. Ook omdat er op het gebouw achter ons militairen stonden met snipers. Na al
het gevolg langs was gereden was het dan eindelijk tijd voor de president. In een grote limo hummer
pick up kwam hij langs. Hij stond achterop te zwaaien naar alle mensen die langs de weg stonden
voor hem. Toen hij ons zag lachte hij lief naar ons en vroeg de cameraman ons even op de film te
zetten. Eerlijk gezegd had het wat weg van de tour de france, 2 uur wachten en na 5 minuten was het
weer voorbij. Maar ook dit weer, een echte Gambia experience.

’s Avonds was er een feestje in de local disco. Ik was echt totaal niet in de mood. Maar, met het idee
in mijn achterhoofd dat dit waarschijnlijk de laatste keer was dat we gezellig met die gasten uit
konden, heb mijzelf toch zover gekregen. Het hoefde natuurlijk ook niet laat te worden. En nu lees ik
jullie gedachten al, die Sanne was weer als laatste thuis. Maar nee, Ik was het vrij snel zat en lag
lekker op tijd in mijn bedje.

Zondag was een echte zondag. Helaas was het weer niet goed genoeg voor het strand. Dus lekker de
hele dag op bed gelegen en Penoza gekeken.

Vandaag ben ik begonnen met mijn laatste volledige stageweek. Administratie deze week. Maar er
staan ook weer een paar leuke tripjes staan er op de planning.

Het wordt nu wel weer tijd om een eind te breien aan dit verhaal. Wij zijn ook het huis nu aan het verbouwen voor een slaapfeestje in de woonkamer. Ik ben benieuwd..

Tot volgende week allemaal!